Kilkakrotnie przestrzegałem na tym blogu, że rząd w końcu weźmie się za Kartę Nauczyciela i za pensum. Tłem planowanych zmian są oczywiście oszczędności (choć tego MEN nie przyzna), bo po kosztownych zmianach wynikających z ostatniej reformy, wiele samorządów sygnalizuje coraz większy rozrzut pomiędzy subwencją, a realnymi kosztami oświaty. Naszymi pieniędzmi załatają własne błędy. I to przy poparciu części środowiska…
Samorządy tną wydatki aby starczyło na oświatę. Na razie jest z czego ciąć, coś nie zostanie wybudowane lub wyremontowane… Co będzie gdy oprócz finansowania „bez kosztowej” reformy edukacji, dojdzie efekt podwyższenia pensji minimalnej, obniżenia dochodów z VAT od osób poniżej 26 roku życia? Miasta poszukają tych dodatkowych pieniędzy w kieszeniach obywateli. Ale czy znajdą? Kto ma jeszcze pole do szukania oszczędności, a kto dojdzie do ściany, bo nie będzie już z czego obcinać? Czas pokaże, potencjalne scenariusze mogą być ciekawe, lecz dla oświaty na pewno niedobre…
Jak w Polsce rozwiązuje się trudne problemy? Przeważnie zamiata się je pod dywan. Ot… Problem był, problemu nie ma. To bardzo efektywny i skuteczny sposób pozbycia się kłopotów, tyle że… bardzo krótkookresowy. Ale nasi politycy myślą jedynie w kontekście następnych wyborów, wizjonerstwo się nie opłaca. Dobrym przykładem jest matematyka, królowa nauk, która mimo swego królewskiego pochodzenia, może zostać zdetronizowana w imię doraźnych korzyści wyborczych i poprawy wskaźników, a co za tym idzie poprawy poziomu zadowolenia polityków, uczniów i rodziców…
Zbliża się koniec semestru, pierwszego z bonusowym, podwójnym rocznikiem. Do szkół ponadpodstawowych trafiła eksperymentalna grupa uczniów kształconych według nowych standardów. Kształconych podobno bez przeszkód i w dobrych warunkach, bo tak zapewniało od dwóch lat ministerstwo. Obok nich w szkołach przebywa ostatni rocznik gimnazjalistów, osób poszkodowanych bo kończących poprzedni etap kształcenia w pustoszejących szkołach z przetrzebioną kadrą nauczycielską. Można wyciągać pierwsze wnioski, co do jakości zmian. Powoli budujemy sobie rzeczywisty obraz stanu naszej oświaty po edukacyjnym tsunami, które zafundowali nam rządzący. Jak jest naprawdę?
Panuje przekonanie, że szkoła powinna być apolityczna, ale to mit. Szkoła była wielokrotnie wykorzystywana w celach politycznych, a „apolityczni” nauczyciele realizowali prawdziwą politykę władzy, przykłady z historii można mnożyć. Oczywiście szkoła nie powinna być miejscem brutalnej agitacji partyjnej, ale nauczyciele nie powinni też milczeć w sprawach polityki. Dlaczego? To proste. Wiedza i niewiedza, prawda i kłamstwo – mają swoje partie i niektórzy to wykorzystują. Tymczasem milcząca większość pedagogów spuszcza skromnie głowy, odżegnując się od polityki. A potem narzeka na rzeczywistość, na złe decyzje… Jakby zapomnieli, że polityka ma wpływ na wszystko. Także na „apolityczną” szkołę…
© 2020 Jarosław Bloch
Theme by Anders Noren — Do góry ↑